نـشـسته‌ام به رواقی به گـوشۀ حـرمش            رهـا رهـای رهـا زیـر آبـشـار غـمـش

یقین به چشمۀ تسنیم دوست متصل است            که نور می‌چکد از روزن سپـیده دمش

چه سـال‌ها که هـم‌آوای نـوبـتی‌خـوانان            رسیده است به گوشم طنین زیر و بمش

به کاظمین و به مشهد سلام و عرض ادب            به حـسّ و حال غـریـبانۀ شـبـیه هـمش

دم مسیح خراسان به لطف حق گرم است            برایتان چه بگویم ز لطف دم به دمـش

چو پا گذاشت به ایران هزار چشمه شکفت            هـزار جـان گـرامی فـدای هـر قـدمش

هوای روضۀ رضوان اگر به سر داری            بیا به سمت خراسان و روضۀ ارمـش

به پادشاه و گـدا و به عـارف و عـامی            خبر دهـید که عام است سفـره کـرمش

گـره گـشـوده ز کارم به طرفـةالعـیـنی            به نـام پاک جوادش چو داده‌ام قـسمش

هر آنچه داده به من لطف بی‌کران بوده‌ست            که راضی‌ام به زیادش که قانعم به کمش

شهـیـد عـشق شد و آرمید کـنج بهـشت            هر آن که رقص‌کنان رفت زیر تیغ غمش

چه افـتـخـاری از این افـتـخـار بـالاتـر            که شاعـرش شده‌ام زیر سـایۀ عـلمـش

چه می‌شـود که شـبی نـامـۀ سیـاه مـرا            بـگـیـرد و بـنـوازد بـه گـوشـۀ قـلـمـش

سـپـاه مـنـتـقـمـانـش هـمیـشـه بـیـدارنـد            یـکی خـبر بـرسـانـد به اولـیـای دمـش

نمی‌کَنیم دل از این حرم، از این درگاه            قـسـم به مـادر بی‌بارگـاه و بی‌حـرمش